زور یازدهم سفرنامه اردبیل و تهران ( خرداد سال هشتاد و پنج )

تا به اونجا رسیدیم که تو میدون مرکزی سرئین منتظر پر شدن ماشین بودم.. هوای نسبتآ خنک و دلچسبی بود. ماشین که آماده حرکت شد به سمت اردبیل به راه افتادیم. مسیر کوتاهی بود شاید نزدیک ۱۰ دقیقه شد. یادمه تو شهر اردبیل و همینطور تو مسیر جاده تابلو های تبلیغاتی بود که تصویر بزرگی از آقای رضازاده با بطری آب معدنی سبلان به چشم میخورد. ضمنآ ایشون هم اردبیلی هستند. ( حضرت ابوالفضل فراموش نشه! )  

این مطلب رو تا اینجا داشته باشید. یادم اومد که تو بخش سفر به تبریز نکته ای رو جا انداختم! و اون رانندگی وحشتناک تبریزی ها بود!!!!  نه از چراغ راهنما خبری بود  و نه ترمز !! از لاین یک یکهو ماشین میرفت لاین سه !! شاید برای رد کردن یک چهارراه مجبور شدم ۵ دقیقه ای گوشه خیابون صبر کنم! آخرش هم دیدم نخیر اینطوری نمیشه! اگه اینا ترکن من هم ترکم ! کلم رو انداختم پایین و رفتم اون دست خیابون. اما واقعآ تو ماشین هایی که نشستم داشتم سکته میکردم. 

برگردیم به اردبیل، تو شهر اردبیل مردم خیلی خوب و ساده بودند. اگه چند کلمه ای باهاشون صحبت کنی با زندگیشون رو ببینی واقعآ ساده فکر میکنن و البته خوش بحالشون. راننده ها بهتر رانندگی میکردند. شهر از بابت امکانات و کلاس به تبریز نمیرسید ( حداقل منطقه ای که من رفتم ) اما بد هم نبود تو مسیر چند پاساژ و پارک رو دیدم. برای پیدا کردن ثبت احوال مجبور شدم از ۱-۲ نفر راهنمایی بگیرم که خیلی محترمانه راهنمایی کردن . درست اسم خیابون ها رو به خاطر ندارم اما ثبت احوال رو که پیدا کردم از نگهبانی راهنمایی خواستم. دفتر مورد نظر طبقه بالا بود. رفتم و سلام کردم و پاکت نامه نظام وظیفه رو به مسئول دفتر نشون دادم. آدم محترم و عینکی بود از اون ترکهای اردبیلی با سبیل !!  خلاصه مشغول خوندن نامه بود که پسر جوونی اومد تو و اون هم کاری شبیه به من داشت البته اون اردبیلی بود! خوندن نامه ها که تموم شد نامه ها رو بهمون پس داد و به زبان آذری به هر دومون گفت از این برگه ها کپی بگیرید و بیارید. تا دم در به اتفاق هم اومدیم و تو مسیر پله ها آشنایی کوتاهی پیدا کردیم چون دوستمون اون اطراف رو میشناخت به من گفت دم در منتظر بشم تا کپی ها رو تهیه کنه و برگرده! مدارک رو ازم گرفت و دوید ۲ دقیقه نشد برگشت!‌هر کاری کردم حاضر نشد پول کپی ها رو ازم بگیره کلی خواهش و التماس میگفت شما اینجا مهمونید نمیشه!! خلاصه کلی تشکر کردم و رفتیم بالا کار اون دوستمون ادامه داشت و قرار شد بعدآ بیاد. چند نفری هم تو نوبت نشسته بودن. مسئول دفتر نامه و مدارک رو از دستم گرفت. به آذری گفت از تهران میای ؟ گفتم بله بلند شد به همکارش گفت من الان میام . تعارف کرد بشینم تا برگرده! شاید کمتر از ۵ دقیقه طول نکشید که کارام آماده شد! پاکت تائیدیه رو داد دستم و باز به آذری گفت سفر خوبی داشته باشی !!!! تشکر کردم و اومدم بیرون تو دلم چند تا فحش آبدار هم به تبریزی ها دادم!! تا بازار راه زیادی نبود اردبیل چند بازار قدیمی داره که نزدیک هم هستند و نمای آجری و دالان های زیبای اون دیدنیه. رفتم گشتی زدم و مقداری سوغاتی و عسل گرفتم. نزدیک ظهر بود و من هم گشنه بودم. از بازار که بیرون اومدم جز کیفم ۲ تا کیسه بزرگ از سوغاتی دستم بود! بهترین کار این بود که نهار رو همونجا بخورم و برم ترمینال که تا شب برسم تهران. تو همین افکار بودم که چشمم به یه مغازه ساندویچ فروشی خورد! رفتم اون دست خیابون و بعد از خوردن نهار مسیر رو تا ترمینال پرسیدم. دوباره اون دست خیابون سوار ماشینی شدم و تو مسیر با راننده که پسر خوبی هم بود مشغول صحبت شیدم. باز بر خلاف تاکسی که در تبریز گرفتم که منو ۸ دور دور شهر چرخوند تا به ترمینال برسم این ماشین خیلی زود صاف منو برد گذاشت ترمینال. از تعاونی هایی که بودن بلیطی که میخواستم رو نتونستم پیدا کنم و چون اتوبوس مورد نظرم دیر میرسید به اجبار از تعاونی دیگه ای فکر میکنم آرتا بلیط گیرفتم. چشمتون روز بد نبینه حدود ۱ ساعتی که تاهیر داشت برای اومدن و تو راه برگشتن هم که بخاطر مشکل فنی مجبور شدیم اتوبوس عوض کنیم! جاده اوایل دیدنی بود خصوصآ گردنه حیران و جنگل های تو مسیر. نزدیک های شمال هم یه توقف داشتیم که من نتونستم شرجی بودن هوا رو تحمل کنم! فوری اومدم زیر کولر نشستم تو ماشین! به هر حال با ۵ ساعتی تاخیر حدود ساعت ۳ شب رسیدیم به ترمینال آزادی تهران. یادمه اون روز بازی تیم ملی ایران با یه جایی هم بود که تو اتوبوس و ماشین مسابقه رو دنبال میکردیم. 

چون ماشین کم بود با مسافرهایی که قصد داشتن شرق تهران برن ۳-۴ نفر شدیم و یه ماشین گرفتیم و نزدیک های صبح رسیدم خونه.  

روزهای بعدی هم به زندگی و باقی پیگیری های نظام وظیفه گذشت. فقط نکته ای یادم میاد و گفتنش اینجا جالبه اینکه نزدیک دو هفته ای از تحویل مدارک و مصاحبه و این برنامه ها میگذشت و همین روزها بود که باید کارت معافیتم میرسید.  اتفاقی تلویزیون رو روشن کردم و مشغول شنیدن اخبار بودم که شنیدم تمامی معاف شدگان باید دوره آموزشی رو بگذرونن و بعد برای باقی کارها اقدام کنن !!!!! البته خدا رو شکر فردای همون روز کارت سبز رنگ ما رسید!!! 

خانواده ما از خانواده های بزگ اردبیل بودند و آثار زیادی ازشون تو اردبیل و اطراف باقی مونده که بعضی ها جزو آثار ملی ثبت شده. متاسفانه در سفری که به اردبیل داشتم آدرس و نشونه دقیقی از این مکانها همراهم نبود. البته اون زمان نمیدونستم که خانواده اینقدر تشکیلات داشتند و مهم بودند تا اینکه نزدیک به یک سال پیش شجره نامه ای از افراد خانواده به دستم رسید و متوجه این مطلب شدم. خیلی دوست داشتم تا اونها رو از نزدیک ببینم ولی متاسفانه در سالهای بعدش یا با مرخصیم موافقت نشد یا ماههای مورد نظر کارهای دیگه ای سرم ریخت و نشد تا مجدد سفری به اون اطراف داشته باشم.

دیشب به این فکر مشغول بودم که آیا نوشتن از شجره نامه در وبلاگ کار درستی میتونه باشه یا نه. فعلآ تصمیم درستی نگرفتم. اما شاید هم نوشتم...